Weet jij hoe je een kop hete thee of koffie drinkt? Let er de volgende keer maar eens op: rek je je nek uit om je lippen bij de kop te brengen? Houd je je adem in? Span je je schouders aan of til je je elleboog omhoog? Het zijn allemaal kleine gewoontes die bij elkaar een beweging automatisch maken. En wat we automatisch doen werkt goed, tót we last van onze nek krijgen, of pijn in de schouder. Probeer de volgende keer dat je koffie of thee drinkt eens hoe het voelt als je je kop optilt tot bij je mond. En je elleboog naar beneden laat. Dikke kans dat dat anders voelt. Zo werkt het vaak ook met andere gewoontes en denkbeelden die we hebben aangeleerd. Ze helpen ons mee te doen én gaan vaak ten koste van iets anders. We hebben bijvoorbeeld geleerd om voor onszelf te zorgen door in opstand te komen en onze mond open te trekken. Of hebben juist de ervaring dat onze mond opentrekken tot onveiligheid leidt, en zijn een meester geworden in doen wat anderen willen.
Hoe zou het zijn als we kunnen ervaren dat we een keuze maken daarin? Zou dat voor iets meer vrijheid en verbinding kunnen zorgen? Dit verschil tussen opstand, overgave en keuze is een voorbeeld van sleutelverschillen die we in Geweldloze Communicatie gebruiken. De sleutelverschillen verduidelijken welke gewoontes we hebben, hoe die gewoontes onze aandacht richten en welke andere opties er zijn om meer verbinding te ervaren – want dat is waar Geweldloze Communicatie zich op richt: die kwaliteit van verbinding die het mogelijk maakt dat mensen van harte geven en ontvangen. Nog een voorbeeld? Complimenten geven of waardering uiten.
Een compliment is een woord van lof voor iemand. “Je hebt dit supergoed gedaan”, “wat een mooie tekening” of “Ik vind jou erg collegiaal”. Dit zijn oordelen: er is een goede en een foute manier, er zijn mooie en lelijke dingen, er is collegiaal en oncollegiaal gedrag. We hebben van jongs af aangeleerd hoe belangrijk dit soort signalen zijn: als ik het goed doe, verdien ik een aandacht, een aai over mijn bol, of een periodiek extra. En als ik het fout doe, is het terecht dat ik op mijn kop krijg, de schuld krijg of buiten de groep val.
De meeste mensen kennen ook wel de sandwich-methode om elkaar feedback te geven: een positief compliment, iets wat fout gaat, en afsluiten met iets goeds. We gebruiken complimenten dus als instrument om ervoor te zorgen dat de ander ons makkelijker hoort en vervolgens verandering in gedrag laat zien. En hoe meer mensen ideeën van goed en fout en hoe het hoort in zichzelf verankerd hebben, hoe makkelijker het is om hen mee te laten bewegen op een manier die hun behoeften ondergeschikt maken aan die van anderen. Als een kind geleerd heeft te zwijgen als volwassenen spreken, maakt dat het leven voor volwassenen makkelijker. Als een medewerker de regels volgt, maakt dat de wereld voor de leidinggevende voorspelbaarder.
“Sleutelverschillen openen de deur naar andere, nieuwe keuzes..”
In Geweldloze Communicatie richt de aandacht zich niet op wie gelijk heeft of de baas is, maar op behoeften die spelen. En op het vinden van manieren om die behoeftes in te vullen. In dat spel gebruiken we informatie om te leren of dat lukt. Als een behoefte vervuld is, kunnen we dat opmerken en delen, simpelweg om te vieren dat behoeftes vervuld worden. We delen concreet wat iemand heeft gedaan, hoe we ons daarbij voelen en welke behoefte vervuld is. Als de ontvanger erop vertrouwt dat onze enige intentie is, om vieren dat behoeften vervuld werden, dan is de kans groot dat het horen van de waardering een aangenaam gevoel oplevert. Als mensen zijn we onderling verbonden met elkaars welzijn. We dragen van nature bij aan elkaars welzijn, en merken dat aan hoe we ons voelen als we iemand helpen.
Sleutelverschillen openen de deur naar andere, nieuwe keuzes. Ze helpen te verhelderen hoe anders we vanuit geweldloze communicatie naar de wereld kijken en wat dat uitmaakt. En ze helpen begrijpen welke ongewenste effecten onze ingesleten en veelal onbewuste gewoontes hebben. Marshall Rosenberg, de grondlegger van Geweldloze of Verbindende Communicatie, werkte verschillende van deze sleutelverschillen uit, om mensen te ondersteunen in hun ontwikkeling. Inzicht in deze sleutelverschillen helpt ons om te zien waar we nu zijn en waar we naartoe willen groeien op ons pad van geweldloosheid. Ze helpen ons om onze persoonlijke uitdagingen te zien en uit te stippelen hoe we kunnen oefenen.
In Geweldloze Communicatie richt de aandacht zich niet op wie gelijk heeft of de baas is, maar op behoeften die spelen. En op het vinden van manieren om die behoeftes in te vullen. In dat spel gebruiken we informatie om te leren of dat lukt. Als een behoefte vervuld is, kunnen we dat opmerken en delen, simpelweg om te vieren dat behoeftes vervuld worden. We delen concreet wat iemand heeft gedaan, hoe we ons daarbij voelen en welke behoefte vervuld is. Als de ontvanger erop vertrouwt dat onze enige intentie is, om vieren dat behoeften vervuld werden, dan is de kans groot dat het horen van de waardering een aangenaam gevoel oplevert. Als mensen zijn we onderling verbonden met elkaars welzijn. We dragen van nature bij aan elkaars welzijn, en merken dat aan hoe we ons voelen als we iemand helpen.
Sleutelverschillen openen de deur naar andere, nieuwe keuzes. Ze helpen te verhelderen hoe anders we vanuit geweldloze communicatie naar de wereld kijken en wat dat uitmaakt. En ze helpen begrijpen welke ongewenste effecten onze ingesleten en veelal onbewuste gewoontes hebben. Marshall Rosenberg, de grondlegger van Geweldloze of Verbindende Communicatie, werkte verschillende van deze sleutelverschillen uit, om mensen te ondersteunen in hun ontwikkeling. Inzicht in deze sleutelverschillen helpt ons om te zien waar we nu zijn en waar we naartoe willen groeien op ons pad van geweldloosheid. Ze helpen ons om onze persoonlijke uitdagingen te zien en uit te stippelen hoe we kunnen oefenen.
Ben jij toe aan een verdieping van je begrip en vaardigheid van Verbindende Communicatie? Dan zijn deze twee dagen rond Sleutelbegrippen echt iets voor jou!
Deel deze blog:
