“Dit werkt als een skelet voor de gesprekken die ik heb” verteld Dilara. De hele dag door doen we het, bewust of onbewust: hokjesdenken. En niemand ontkomt eraan. We labelen en worden gelabelt. Herken je dit? Waar de een iemand een conservatieve moslim vindt, noemt de ander iemand seculier…. Wat de een lui noemt, noemt de ander relaxed. Wanneer we voorbij de hokjes durven te denken zien we dat we heus niet zo ontzettend verschillend zijn…..

Op 7 maart viel mijn oog op dit artikel in de Trouw. Het raakte me omdat het in een notendop zo de kern van Verbindende | Geweldloze Communicatie weergeeft. Het leren kijken naar de mens voorbij de labels. En tegelijk doen we het allemaal. Het denken in labels is niets mis mee  – taalkundig hebben we ze nodig, psychologisch kunnen we niet zonder. Marshall Rosenberg pleitte er niet voor om met labelen op te houden, echter om je bewust te zijn van je labels en generalisaties die je gebruikt en de effecten ervan op jezelf en anderen. Het vertalen naar universele behoeften opent de mogelijkheid om de diversiteit onder alle hokjes te zien. Dilara schrijft haar tweede boek over dit onderwerp: ‘De Gelabelde’

Een pleidooi voor nuance in plaats van polarisatie, een hartverwarmend betoog over empathie en betrokkenheid met de medemens. Een weg naar verbinding en vrede.